Festiwal Grzesiuka w majowy weekend

Jeśli już to raczej powinien być Festiwal Stanisława Grzesiuka, ponieważ jakoś tak wyszło, że Grzesiuk miał imię. Postanowiłem jednak nie czepiać się wszystkiego od poniedziałku i niech będzie, że odwiedziłem Festiwal Grzesiuka w sieleckim parku. Jeszcze jako smarkacz przeczytałem wszystkie dzieła zebrane Stanisława Grzesiuka lub jak kto woli trylogię, począwszy od „Boso, ale w ostrogach” „Pięć lat kacetu” i „Na marginesie życia”. Znacznie wcześniej w czasach kiedy mogłem się na stojąco pod stołem zmieścić w przerwach pomiędzy łapaniem równowagi na nocniku, docierały do moich uszu dźwięki bandżoli i słowa piosenek puszczanych przez mojego ojca z płyt nagranych przez nie kogo innego jak Stanisława Grzesiuka. Zanim nauczyłem się składać litery do kupy, co inni nazywają sztuką czytania i pisania większość z tych piosenek znałem na pamięć. Dla mnie Stanisław Grzesiuk kojarzy się z trzema rzeczami, które można wymieniać w dowolnej kolejności. Po pierwsze z wódką, po drugie z wódką i po trzecie z wódką. I tej ostatniej niestety na festiwalu nie stwierdziłem. Owszem były jakieś gofry czy kiełbaski, ale to całkiem nie te klimaty. Owszem pasują takie stragany do jakiegoś dnia dziecka czy innych podwórkowych świąt i pikników, ale nie do festiwalu poświęconemu jednemu z najbardziej znanych warszawskich pijaków. Postałem trochę, rozglądając się wkoło i słuchając plumkających wschodnich rytmów dochodzących z estrady, gdyż w folklor starej warszawskiej ulicy nie trafiłem. Podobno występ nieco bardziej związany z warszawskimi klimatami miał mieć miejsce kilka godzin później na zakończenie festiwalu. Jako że było dość chłodno, zrobiłem w tył zwrot i udałem się w stronę najbliższego sklepu pod szyldem zielonego płaza, aby nabyć wspomniane wyżej napoje i delektować się smaczkami dawnej warszawy słuchając płyt w domowym zaciszu.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: