A Nóż: Karmią po prostu smacznie, ale też niebanalnie

Maciej Nowak odwiedził bistro A Nóż.

Zresztą po co gotować, skoro już wszystko zostało ugotowane? Najpierw gotuje sam wielki generalissimus Wojciech Modest Amaro. Zaraz obok gotuje cała armia zawodowców: Jacek Grochowina, Adam Chrząstowski, Karol Okrasa, Kuba Korczak, Robert Trzópek, Ewa Wachowicz, Magda Gessler, Robert Sowa, Martin Jimenez Castro i tysiące innych wyższych oficerów gastronomii. Na skrzydle gotuje ogromne wojsko ochotnicze, złożone z niepoliczonych rzesz rondlarek i rondlarzy, a gdzieś tam w tyle kolejne setki tysięcy pospolitego ruszenia, złożonego z kochanek i kochanków, mam i ojców, babć i dziadków, ciotek i wujów, którzy w ten sposób uprawiają życie rodzinne i patriotyczne. A mnie pozostaje tylko jeść, jeść, jeść... Urocze miejsce Niestety, u mnie na Szczęśliwicach trudno jest kultywować kulinarne życie sąsiedzkie poza własną kuchnią. Lokali tu jak na lekarstwo, a te, które są, raczej nie sprzyjają świątecznemu biesiadowaniu. Z wielką zazdrością spoglądam na Górny Mokotów, gdzie co chwila filuje szyld jakiejś malutkiej, osiedlowej knajpeczki. Adresowane są w większości wypadków do klienteli lokalnej i intruzi są traktowani raczej chłodno. Gdy kilka lat temu wylądowałem w Lokalnej przy ul. Różanej, menedżer bardzo mnie prosił, bym przypadkiem nie napisał o nich felietonu. Gdy nie posłuchałem, do porządku przywołał mnie sam prof. Stefan Meller, ówczesny minister spraw zagranicznych, a jednocześnie sąsiad i wielbiciel Lokalnej. Po mokotowskich salonach trzeba poruszać się z wyczuciem, dlatego z duszą na ramieniu wszedłem do następnej miejscówki na Różanej, do malutkiego bistro A Nóż. Uroczo jest tu niesłychanie. Całe wnętrze to wariacja na temat boazerii i drewnianych fornirów. Pokrywają ściany, pysznią się na stołach, w tym na social table, który, jak w mało którym lokalu, rzeczywiście spełnia przypisaną sobie funkcję, czyli integruje gości. Bo A Nóż, tak jak inne mokotowskie kulinarne pied-a-terre, służy przede wszystkim lokalnej publiczności, która wpada tu w kapciach, papilotach i bonżurkach, z psami i domowymi troskami. Bezsensowna pizza W ostatni piątkowy wieczór było tu sympatycznie gwarno, pan kelner Albert z wdziękiem pośredniczył między salą i kuchnią, która nie sadzi się na żadne fiu-bździu. Karmi po prostu smacznie, ale też niebanalnie. Z przyjemnością zjadłem uduszone ramię ośmiornicy na czarnym makaronie (69 zł) oraz soczystego, smakowitego burgera z serem kozim i cebulową konfiturą (33 zł). Wyśmienite było domowe gnocchi w palonym maśle (28 zł) oraz azjatycki udon, przyrządzony na sposób tajski (32 zł). Szefowa kuchni ma dobrą rękę do zup. Cudowna była zabielana rybna z łososiem i krewetkami i drobniutkimi conchilioni (16 zł), a kilka dni wcześniej z radością wciągnąłem lunchowy krem z zielonych warzyw. Kompletnie bezsensowna okazała się natomiast tutejsza pizza (20-36 zł), która robiła wrażenie, jakby przygotowano ją na tekturze. Już, już chciałem strzelić focha, gdy o nogę otarł mi się biszkoptowy czworonóg, przyprowadzony przez siedzących obok gości, pan Albert położył na stole mandarynkę, a ktoś z drugiego końca sali posłał promienny uśmiech. I pomyślałem sobie, że w tym miłym otoczeniu naprawdę nie ma powodu, by się żołądkować z powodu bezsensownej pizzy. A Nóż, ul. Różana 30 (budynek Kazimierzowska 43), tel. 608 386 388, można płacić kartą, www.anoz.pl, czynne codziennie od godz. 10, toaleta nieprzystosowana dla osób na wózkach.